hürme

allahım,

bigün bi çocuğum olursa lütfen eğlence için ygs'ye girip birinci olmasın.

hırsınızı öpeyim..

amin..

faşizmin halleri: beden eğitimi

sevgili günlük,

hayatım gittikçe beden eğitimi derslerine benzemekte..

küçük şişko bir çocukken, okuduum ilkokulda anadolu lisesini kazanan iki çocuktan biriydim. o güne kadar her bayramda veleng veleng bağırarak şiir okuyan, vuhuu en zor soruları çözebiliyor diye öğretmenler odasına çağırılıp test edilen, sınıf başkanı olup eli arkada efe gibi gezip milleti öttüren ben anadolu lisesinin o kodaman yığını çocukları arasında nereye düştük la olmuştum. hatta okuldaki ilk günüm ayrı bir travmadır hayatımda. ben anadolu lisesini aslında kazanmıştım da kazanamamıştım. yani normalde üç şube açmaları gerekiyorken, her sene öyle yaparlarken sonuçların açıklanacağı zaman iki şube açmaya karar vermişler üçüncü şubeye alınacak öğrencilerin o zamanın parasıyla 10 milyon vermesi gerektiini söylemişlerdi. şimdi kaça denk gelir bilmem, iyi paraydı onu hatırlıyorum. gizli sosyalist annem hemen olaya müdahale etmiş beni parayla okula göndermeyeceğini söylemişti. sonra o kısımları pek hatırlamıyorum ama özeti şu babama bi yem atmışlar babam yemeyince okul benim bedava okuyabileceğimi söylemiş. devlet okulunda burslu gibi okuduk, muamele gördük anasını satıyım. tabi ben bu süreçte mahalledeki deli füşenk ortaokuluna başlamış, hayatın derslerden gayrı kısmının, sokak hayatının daha kafaya kakıla kakıla öğretildiği yerde ilk haftamı geçirmiştim. defterleri kitapları geçtim, eşofmanlarım (o zamanki adıyla eşortman) bile alınmıştı ki bi gün eve döndüğümde annemle babam artık benim anadolu lisesine gideceğimi söylemişti. o füşenk ortaokulunda okusaydım şimdi ne olurdum bilmiyorum sevgili günlük. iki üç seçenek var tabi: birincisi hemşire, ikincisi astsubay karısı, üçüncüsü hocalara bıçak çekip kızları alırım aşağı diye tehdit eden bi bünye..

velhasılı kelam ertesi gün başka bi okula gidecektim ama kıyafetlerim birbirini tutmuyodu. biz ortaokul ezikleri bordo hırka giyerken, onlar anadolu lisesi üstinsanları ceketle gezerek kendilerinin nekkadar da farklı olduklarını milletin burun deliklerine sokuyorlardı. babam yav çıkıp alalım hemen hanım kıyafetleri dedi, ama gizli sosyalist annem kıyafetleri kendisinin dikebileceğini sadece bir gün gerektiğini söyledi. böylece ben üsttuğlalardan örülü, üsthocaların üstöğrencileri muhteşem bilgilerle donattığı anadolu liseme gittiğim ilk gün sivil kıyefetleydim. sivil. bildiğin günlük kıyafet yani sevgili günlük. ha diyceksin ki ne zorun vardı o gün gitme, kıyafetin gelince git okula. ama olmazdı sevgili günlük. ailemin batıl inançlarına göre bir gün okula gitmezsen okul kaçar. inek gelir yanar biter kül olur. (ayakkabılarımız çalınınca da okula gitmiştik. illa. onu yazmaya yüreciğim elvermez günlük) o güne dair hatırladığım en önemli üç şey var: birincisi örtmenin çok güzel bi kadın olduğu (meğer benim gözüm 2,5 miyopmuş, üç ay sonra gözlük alınınca bana farketmiştim kadının yüzünün aslında ne kadar bozuk ve kusura bakmasın ama çirkin olduğunu. bi de bugünki berbat ingilizcemin müsebbibi o kadındır, milletvekili torpillisi..) ikincisi boyu en kısa insanın ben olduğu (sadece 1.33) üçüncüsü ise herkesin bana baktığı. altımda bildiğin patlıcan moru bir pantolon vardı kumaş, üstümü hatırlamıyorum. ama milletin bana bakıp pısır pısır konuştuğunu ve benim o günden sonra bir daha görünmeyi sevmediğimi çok net hatırlıyorum. başlangıcı böyle olan güzide okul hayatımda benim kaygı düzeyimin sınırları aştığı, ferhat olup dağları deldiği yer ise beden eğitimi dersleriydi. zaten en güdük öğrenci olarak bütün boy sırasında en sona kalıp sağ baştan sayyyhh! saçmalığında en sonda olduum için bir adım öne çıkıp 'görünerek' bilmem kaç son diye bağırmam gerekiyordu. beden eğitiminde askeri sistemle yetişen bireyler olarak yemekteyiz programında subay işi masa dizayn etme işini eleştirmemeliyiz bence.. her sayımdan sonra da koşma yarışı yapılıyordu ve bil bakalım ben kaçıncı oluyordum günlük.tabiki bir. ehe şaka yaptım len dallama, sonuncu oluyodum tabiki, at gibi sulak yerde büyümüş arkadaşlarım arasında ben nası birinci olam? sonra beden eğitimi odasına tahtalı bişey geldi, adı kasaymış. ve birden bütün arkadaşlarım kasadan atlayabilmeye, taklalar atabilmeye başladı. ben tabii ki yapamadım. niye yapayım abicim niye yapayım lan dallamalar. benim orada öyle bir meziyetimin olması mı gerekiyor. hayır gören beden eğitimi spor yüksek okulu zanneder. olduğu bi voleybol oynat karpuz gibi bi top atalım basket potasının içine bu işte. ne manyakmışsınız kardeşim ya. sizi neyle besliyolar o beden eğitimi bölümünde anlamıyorum, ne yediriyolar da bir bir ölüyo beyin hücreleriniz. hiçbi derse çalışmadığım kadar evde ters takla atmaya çalıştım günlük. hakkım helal değil o biline.

bu öğrenciler kasadan atlayabildikçe benim pazar gecelerim kabus gibi geçmeye başaldı günlük. beden dersi pazartesiydi, ben pazar gecesi mide bulantısından mide bulatısına koşuyodum ve hakkaten çok yoğun yaşıyordum bunu. ay heyecanlandım midem bulanıyo değil de ölüyom anam yardım edin bulantısıydı. öyleki bir gece annemler acile götürdü beni.. tahlil tetkik filan derken, paçaları kıvrık dini bütün bi doktor amca herşeyi normal dedi. yeni okula filan mı başladı? annemler evet deyince dini bütün amca beni bir psikologa götürmeleri gerektiğini söyledi. o dönemin gözde bilimi psikoloji olmadığı için tabiki kulak arkası ettik el birliğiyle doktor işini. babam gidip bedenci ayı teyzeyle konuştu. teyze amanında ne çok üzüldüm halbuki ben onları çok seviyorum tamam bi daha olmaz filan gibi şeyler söylemiş. ne olmaz lan ne olmaz sen zaten ne yapabilicen kuş gagası kadar beyninle. üç bedenci değişti benim kaygılarım geçmedi senle ne alakası var gerizekalı. başka bi süreç bu.. geçen okulun internet sitesine bakarken öğretmenlerin toplu fotoğrafında aynı kadını yine gördüm. otuz kişi var otuzu da değişmiş, sevdiğim tanıdığım kimse kalmamış ama bu karşımda sırıtıyo. nasıl çaktıysa kendini artık o liseye bilmem. yıllarca beden dersinden önceki gece hafakanlar bastı beni. hatta bir hafakanımda ablam radyo eşliğinde ders çalıştığı ve radyoda ebabil bir kuştur şarkısı çaldığı için hala şarkıyı duyunca karnıma ağrı girer. dürzüler.. 6 yıl süren bu eziyetten son sene öss sayesinde kurtulduk. ara ara işe giderken otobüste okula eşofmanlarıyla giden çocukları görüyorum. belli ki ilk dersleri beden. ehhhhtrabeheyyyy diyorum içimden anca geçiyo o zaman.

hiçbir mantığı olmayan, sırf hayata eziyet katmak için yapılan dersler olduğunu, hocalar olduğunu, arkadaşlar olduğunu, insan taklidi yapan tipler olduğunu düşünüyorum hayatta. şimdi de öyle bir süreçten geçiyorum sanırım. hayatım giderek beden derslerine benzemeye başladı. okulda bana taktığını açık açık belli eden bir hoca var. hayatı boyunca hiç bir hoca tarafından 'takılmamış' ben hayretler içinde izlemekteyim. öyle ki bölüm başkanı köşeye çekip takıcak haa diye bile uyardı. akademia nasıl bir şekil şemal içinde diye dumurdan dumura koşarken bi de bu çıktı. 30uma geldim, yarın yiyeceğim azarın dozunu ne tepki vereceğimi vs. düşünüyorum. biri bu ülkede bilim mi yapılıyo dedi? bilim değil o ciğerim. bilim değil o. o ne bilmem ama bildiğim tek bir şey var, bu gece karnım ağrımayacak.

foto1

foto2

ebeveynlik, bal ve dehlül

dün aşk ı memnudaki son sahneye bayıldım. bihtoş ilk defa güzel rol yaptı sanırım. anneyle ilk yakınlaşması mı ne? "bal" gibi. aşk ı memnuyla bal ı aynı satır içinde kim yazabilir? tabii ki bihterin kovduğu hizmetçi evden ayrılırken ağlayan annemin kızı: ben.. diziye ve bihtere uyuz olanlara uyuzdum zaten. hırsızın, dehlülün hiç mi suçu yok anasınısatiim demek istiyodum ki dün bihtoş son 3 dakkada cevabı verdi. behey dehlül, sana ve içinde yaşadığım bu ataerkilliğe tükürük saçmak istiyorum. aslında cümlenin gidişatından küfretceemi sandın di mi günlük? ama yanıldın, başka zaman ederim. şimdi ne perhiz ne lahana ne cinsiyetçi bi küfür dedirtmem. bal ne alaka ki diyene de şunu demek isterim. abicim semih kaplanoğlu freud un anasını ağlatmış. o nasıl güzel ve özel bir ilişkidir babayla oğul arasındaki.. anneye o mesafe, babanın olgunluğu, çocuğun acısı.. ebeveyn sevgisi insanı insan yapıyo azizim bunu bilir bunu söylerim. gerçi babam bana küs bi haftadır ama.. neyse..

semih kaplanoğlu söyleşide psikolojinin insanın duygusal süreçlerini, duygularını açıklayabilen bi ilim olabildiğine, yeterli olduğuna inanmıyorum dedi. ben de inanmıyorum günlük. sanıyorum en güzel sinema açıklamakta onu. o da bilim değil. bizim sinemacı çucuklar beğenmemiş pek ama bal en özel filmlerim köşesindeki yerini aldı bile. benim çocukluğumun en güzel kısımları gibi.. allah aristotelesten, katharsisten razı olsun. çocuklara acı yaşatacak kadar da insafsız olmasın..